کبوتران دل شکسته...

سنجاقک ، بي خبر ، دست و پا بسته و بال شکسته ، زمين گير و حيران ، افتان و خيزان در کوچه پس کوچه هاي بي مروت روزگار ، چشم دوخته به سايه هاي پرطراوت آن شاخسار مهرباني و اميد و ناگهان ، حبابي به قامت همه ي آن دلبستگي ها و دلدادگيهايش ، مي شکافد ، خرد مي کبوتران دل شکسته......

اينجا کسي چشم به راه نيست...نه کسي منتظر است ، نه کسي چشم به راه!بين عاشق شدن و مرگ ، فرقي نيست ! تنها يک کوچه اي مي خواهد ، که ماه را خيال گذر از آن نباشد!عشق را نصيبي جز آه نيست که نيست !چه فرقي مي کند نفست بند نفس ماه باشد يا خورشيد ، هوا که ابري کبوتران دل شکسته......

وقتي ژرفاي اين دلتنگي و حجم اين اضطراب را در آغوش هق هق ناسور هم نمي توان فهميد !وقتي آسمان بي ابر هم دلتنگي هايش را به زبان نمي آورد!وقتي سنگين ترين ستاره ي شب ، حجم بودنش را براي لحظه اي هم که شده ، به شب تابهاي سرگردان نشان نخواهد داد!وقتي لمس خاطره ها ابرها را به هيجاني وصف ناپذير فرامي خواند و آسمان را به هياهو مي اندازد!وقتي کبوتر هاي مخفي شده در کنج قفس هاي سکوت ، بالهايشان را از ترس پريدن کبوتران دل شکسته......